Dengan penerimapakaian resolusi "Bersatu untuk Keamanan" oleh Perhimpunan Agung, dan dengan tafsiran kuasa-kuasa Perhimpunan yang hasilnya menjadi undang-undang adat antarabangsa, masalah "kuasa veto" Majlis Keselamatan dapat diatasi.[34] Dengan menerima pakai A/RES/377 A, pada 3 November 1950, lebih dua pertiga negara-negara Anggota PBB mengisytiharkan bahawa, menurut Piagam PBB, anggota tetap UNSC tidak boleh dan tidak patut menghalang UNGA daripada mengambil apa sahaja dan semua tindakan yang diperlukan untuk memulihkan keamanan dan keselamatan antarabangsa, dalam kes-kes yang mana UNSC gagal melaksanakan "tanggungjawab utamanya" untuk mengekalkan keamanan. Tafsiran sedemikian melihat UNGA sebagai dianugerahkan "tanggungjawab akhir"—bukannya "tanggungjawab kedua"—untuk hal-hal keamanan dan keselamatan antarabangsa, oleh Piagam PBB. Pelbagai laporan rasmi dan separuh rasmi PBB jelas menyatakan bahawa resolusi Bersatu untuk Keamanan telah menyediakan mekanisme untuk UNGA menolak sebarang veto UNSC.[35][36][37][38]